Iedereen rijdt hier op een Japanse brommer, de wegen op Bali lenen zich ook het best tot dit vervoermiddel, de slingerende smalle baantjes lijken wel gemaakt voor de wendbare scooters. Zo'n scooter trekt goed op tot snelheiden van 70-80 per uur en zijn relatief goedkoop om te huren. Benzine kun je op iedere straathoek kopen, elke plaatselijke winkel heeft een voorraad geelkleurige flessen (van 1 of 2 liter).
Na een uurtje freewheelen op de Balinese weggetjes riep een jongen me na vanuit een buurtwinkeltje langs de weg, zijn naam was Ekar -een jaar of 16 oud, schat ik. Hij sprak zeer goed Engels voor een Balinees.
Hij liet me enkele videoclips zien van Zuid-Koreaanse popstars die hij op zijn computer had opgeslagen. Schaars geklede deernes die in het Koreaans popdeuntjes zingen, dansten over het beeldscherm. Volgens hem zijn de meeste Balinese pubers gek van deze Zuid-Koreaanse popprinsessen. Als Europeaanse buitenstaander komt deze Balinese fascinatie een beetje gek over, want tot mijn bescheiden mening zijn de Balinese vrouwen over het algemeen gezien knapper dan de Zuid-Koreaanse ladies.
Ekar was 1 van de eerste Balinesen die ik tegenkwam die me niet als een wandelende bankautomaat behandelde. Hij gaf me zelfs 3 mandarijnen en een exotische fruitmix uit zijn winkel cadeau. Ekar vroeg honderduit over Europa en zijn verschillende landen en culturen. Hijzelf was Japans aan het studeren en zijn goede kennis van het Engels kwam door de gesprekken met een buurman die als Engelstalige gids werkte voor de vele toeristen op Bali.
Ekar speelde ook als tolk voor zijn talrijke vrienden die op hun scooters even een kijkje kwam nemen naar het buitenaards wezen (een Belgisch staatsburger) die eventjes in hun dorp geland was. Ekar was ook wel een vreemde vogel in zijn dorp, want geen enkele van zijn kameraden was het Engels machtig.
Hij vertelde me dat er 10 minuutjes verderop een belangrijke Balinese tempel lag, zeker het bezoeken waard. Daar ging ik dus op af. Eens bij de tempel aangekomen was ik in de mist (of was het een wolk) beland, de temperatuur was hierdoor ook een tiental graden gezakt. Een onophoudende stroom van prachtig uitgedoste Balinese mensen kwam er in en uit de tempel gelopen. Ze kwamen offers (bereide maaltijden, bloemen,etc) brengen voor de goden in de tempel. Toeristen waren er niet te bespeuren.
Een eindje verderop stond er een sarong verkoopster die mij riep. Ze vertelde me dat vlakbij Mount Batur lag, 1717 meter hoog. Ze wees me de weg en toen een 5tal minuten later de mist opklaarde, zag ik tot mijn verbazing dat een prachtig zicht op de vulkaan en het vulkaanmeer zich aan mij openbaarde.
Nu wist ik opeens waarom het een stuk kouder was, ik bevond me op een hoogte van circa 1200 meter. Er lagen enkele restaurants langs de kant van de weg die als een arendsnest op de rand van de klif een prachtig zicht hadden op de vulkaan. Ik besloot om het vulkaanmeer van dichterbij te verkennen. Dat betekende een duik maken met de scooter naar het enkele honderden meters lager gelegen Batur meer.
Met de scooter was het superplezant cruisen en voor ik het wist zat ik op baantje dat zich als een achtbaan op en neer bewegend een weg zocht tussen de zwartkleurige gestolde lavavelden. Na een twintigtal minuten rijden langs het meer, was ik aan de overkant. Hier kwam ik 2 jongens tegen die naar een kleine tempel aan de oever van het meer liepen in de traditionele witte klederdracht. "Ga met ons mee", zeiden ze.
De kleine tempel lag praktisch in het meer. 1 van de jongens, Kadek genaamd, toonde me hoe de Balinezen bloemen en rijst offeren aan de goden. Een wierrookstokje wordt aangestoken de bloemblaadjes worden geofferd en achter respectievelijk linker- en rechteroor gestoken, dan wordt er enkele rijstkorrels op het voorhoofd geplakt en krijg je water op je handen en hoofd gesprenkeld.
Kadek vertelde me dat hij 1 van de 64 gidsen was, die 's morgens de 1717 meter hoge Batur vulkaan beklommen. "Misschien een idee voor de komende dagen", dacht ik. De jongens zeiden me hun te volgen op de scooter richting Toya Bunkah. Het dorp aan de voet van Mount Batur, daar boekte ik een guesthouse kamer voor de dag erop. De dag waarop ik een wandeltocht naar de top van de meest actieve vulkaan van Bali zou ondernemen.
Nu wist ik opeens waarom het een stuk kouder was, ik bevond me op een hoogte van circa 1200 meter. Er lagen enkele restaurants langs de kant van de weg die als een arendsnest op de rand van de klif een prachtig zicht hadden op de vulkaan. Ik besloot om het vulkaanmeer van dichterbij te verkennen. Dat betekende een duik maken met de scooter naar het enkele honderden meters lager gelegen Batur meer.
Met de scooter was het superplezant cruisen en voor ik het wist zat ik op baantje dat zich als een achtbaan op en neer bewegend een weg zocht tussen de zwartkleurige gestolde lavavelden. Na een twintigtal minuten rijden langs het meer, was ik aan de overkant. Hier kwam ik 2 jongens tegen die naar een kleine tempel aan de oever van het meer liepen in de traditionele witte klederdracht. "Ga met ons mee", zeiden ze.
De kleine tempel lag praktisch in het meer. 1 van de jongens, Kadek genaamd, toonde me hoe de Balinezen bloemen en rijst offeren aan de goden. Een wierrookstokje wordt aangestoken de bloemblaadjes worden geofferd en achter respectievelijk linker- en rechteroor gestoken, dan wordt er enkele rijstkorrels op het voorhoofd geplakt en krijg je water op je handen en hoofd gesprenkeld.
Kadek vertelde me dat hij 1 van de 64 gidsen was, die 's morgens de 1717 meter hoge Batur vulkaan beklommen. "Misschien een idee voor de komende dagen", dacht ik. De jongens zeiden me hun te volgen op de scooter richting Toya Bunkah. Het dorp aan de voet van Mount Batur, daar boekte ik een guesthouse kamer voor de dag erop. De dag waarop ik een wandeltocht naar de top van de meest actieve vulkaan van Bali zou ondernemen.
No comments:
Post a Comment